آئین مستان

به هیات رسیدم که حاجت بگیرم

حسینی بمانم ، حسینی بمیرم

تو خیر کثیری آقا ، تو نعم الامیری آقا

ای  دنیای من ، ای  عقبی من

سرشتم حسینُ بهشتم حسین است

به لطفِ خدا سرنوشتم حسین است

«اباعبدالله ... اباعبدالله ...»

دل و دین ، سر و جان ، به قربانِ زینب

که گشته دلِ من ، مسلمانِ زینب

نوایِ دلم یا زینب ، حسینی شدم با زینب

او  دخت مولاست ، او  جان زهراست

بخوان از نوایش غم نینوا را

به دستش ببین پرچم کربلا را

«اباعبدالله ... اباعبدالله ...»

من کجا در بین خون و خاک دنبالت بگردم
آمدم تا دور جسمِ بی پر و بالت بگردم
پا به پای من آمدند
می آمدم و میزدند
آواره شدم وای حسین
ای شاه کفنت کو
عقیق یمنت کو
بگو پیروهنت کو
تنت کو
تا که لب را میگذارم روی رگ های بریده
می زند فواره ی خون زخم اعضای بریده
تو که دست و پا میزدی
وقتی زیر و رو می شُدی
صیحه زد تمام فلک
وای حسین وای حسین
ای شاه قمرت کو
کنارت پسرت کو
ردا و سپرت کو
سرت کو
آمدم اما به سختی این نفس بالا می آید
من که رفتم از کنارت مادرم زهرا می آید
پاشیده ز هم پیکرت
از هم می ربایند سرت
سینه می زند مادرت
وای حسین وای حسین
ای پیکر عریان
در این شام غریبان
ببین ناله ی طفلان
حسین جان
ای شاه کفنت کو
عقیق یمنت کو
بگو پیروهنت کو
تنت کو

چه غروب غم انگیزی روی نیزه اشک میریزی
بچه ها رو تنت افتادن شبیه برگای پاییزی
فریاد زدم تا که رو سینه نشست داد زدم
نگو برو، برمیگردونه چرا تن تو رو
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی
چه غروب غم انگیزی می دونی تو بدترین حالم
عین تیر و نیزه و شمشیر دنبال تنت تو گودالم
با قلب خون دیدم انگشت رو برید ساربون
انگشترت بود تو دستش سیلی زد به دخترت
رها شده روی حرمله به روم وا شده
چه غروب غم انگیزی نداره زخم دلم مرحم
روم نمیشه که بگم داداش بسته دستامو یه نامحرم
خیمه ات حسین خیمه ات حسین
سوخته با موی رقیه ات حسین
هی اومدن منو قربه الی اللهی زدن
با کعبه نی میبرن ناموستو بزم می
چه غروب غم انگیزی روی نیزه اشک میریزی
بچه ها رو تنت افتادن شبیه برگای پاییزی
فریاد زدم تا که رو سینه نشست داد زدم
نگو برو برمیگردونه چرا تن تو رو
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی

کار اشقیا به انتها رسید

بعد دقایقی که سرتو برید

پیام ذوالجناح به خیمه ها اومد

صدای ناله ای با سوز و آه اومد

علیکن بالفرار ، علیکن بالفرار

شهزاده ای بلند صدا میزد به جمع

فرار کنید آخه ریخت همه چی بهم

یه دختر یتیم با گریه میدوید

حرمله میدوید ، رقیه میدوید

لال شی زبون من به حیله میدوید

حرمله میدوید ، عقیله میدوید

بمیرم بهتره آخه چی بگم من از علیاء مخدره

بمیرم بهتره مگه همبازی یک بی حیا دختره

بمیرم بهتره یکی گوشواره ی دخترشو میبَره

چه بوی خونی و چه بوی دودیه

یه داداش علقمه ست یکی تو گودیه

صبور فاطمه چی به خدا میگه

این دفعه خواهرش داره با آه میگه

علیکن بالفرار ، علیکن بالفرار

خیمه آتیش گرفت ریز و درشت اگر

یه لشکری با یه قبیله در نبرد

صدای زینبه بیا منو بزن

سکینه جان سریع گوشوارتو بکن

موهای دختر بیتابو ول کنید

سپر منم فقط ربابو ول کنید

نخونم بهتره ماجرای معجرو ندونم بهتره

نخونم بهتره فکر کنم لال شِه دیگه زبونم بهتره

روضه سنگینه زبون قاصر

یا مظلوم بلا ناصر

عزیز زهرایی ، میون اعدایی

برات بمیرم من غریب و تنهایی

شد شب عاشورا تو فکر فردایی

تو فکر فردایی ، غریب و تنهایی

با تن صد پاره رو خاک صحرایی

کسی کنارت نیست غریب و تنهایی

مثل تنت رو خاکا دل منم میسوزه

تشنه لبی داداشم آخه الآن چند روزه

حسین غریب مادر ...

تو قتلگاه میشه چه جار و جنجالی

تو هم غریبونه میون گودالی

با نیزه ها کردن جای همو خالی

با تن عریانت میون گودالی

چون بدنت میشه چکمه و پامالی

راهی نداری تو میون گودالی

میبُرن انگشتت رو به خاطر انگشتر

میاد صدا از گودال حسین غریب مادر

حسین غریب مادر ...

از اون رگ پاره خون زد و شد جاری

حیف که نمی تونم بیام برا یاری

نیزه تو حلقومت با ضربه ی کاری

بمیرم عباست نبود برا یاری

سرت رو نِی بالاست لبات شده قاری

فدات بشه خواهر غریب و بی یاری

میان حالا پیراشون عصا به دست با کینه

شمرو دیدم با خنجر نشسته بود رو سینه

حسین غریب مادر ...

کِی بزنم بوسه به حنجر خونیت

مرهم دستامو رو زخم پیشونیت

وصیت مادر بوسه به رگهاته

بوسه به رگها و خشکی لبهاته

تازه شروع میشه کار من از فردا

اسارت و غربت غروب عاشورا

همه امید زینب میری و تنها میشم

چیکار کنم از دوری نرو نرو از پیشم

حسین غریب مادر ...

بذار که یه کم نگات کنم عزیز دلم
غم تو چشاتو میبینم می ریزه دلم
یکم برات قرآن می خونی
بگو داداش پیشم می مونی
بزار یکم دستاتو روی قلبم
کنار من می موندی ای کاش
تو که بری میمیرم داداش
ببین داره می لرزه دلم از غم
جدایی انگار شده تقدیرم
از این دلشوره دارم میمیرم
حسین ای جانم.......
یه چیزی بگو دلم آروم بگیره یکم
همه اومدن فقط تورو بگیرن ازم
داداش نگیر چشماتو از من
فدای این کهنه پیراهن
چه خاکی بعد از تو به سرم میشه
می ترسم از اون گودال تنگ
از این همه نیزه تیر و سنگ
چشام بارون صدام می لرزه
امان از خنجر امان از نیزه
حسین واویلا.........